Οι μάχες Αγίας Μαρίνας - Υπάτης. Οι ανεπιτυχείς προσπάθειες απόκρουσης του Δράμαλη στη Φθιώτιδα τον Απρίλιο-Ιούνιο του 1822

 

Σύγχρονη άποψη της πόλεως της Στυλίδος

του Χρόνη Βάρσου

Φιλολόγου - Ιστορικού ερευνητή

 Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία (τεύχος 268, Ιουλίου 2019)

Πρόλογος

Η πτώση του Αλή πασά στις αρχές του 1822 διαμόρφωσε νέα δεδομένα για την Ελληνική Επανάσταση καθώς αποδέσμευσε χιλιάδες σουλτανικού στρατού για επιχειρήσεις στη νότια Ελλάδα. Η περιοχή της Λαμίας, αποτέλεσε την προωθημένη βάση συγκέντρωσής τους πριν την κάθοδο στην Πελοπόννησο. Η αναχαίτιση της εκστρατείας του Δράμαλη, εκτός από δύσκολο στρατιωτικό εγχείρημα, υπονομεύτηκε έντονα και από τα ακραία πολιτικά πάθη που εκδηλώθηκαν.

 Εισαγωγή

 Το τέλος του 1821, σημαδεύτηκε από τη σταθεροποίηση της επανάστασης στη Ρούμελη, τον Μοριά και το συντριπτικό τμήμα της νησιωτικής Ελλάδας, αν εξαιρέσει κανείς τα μεγάλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Όλες οι προσπάθειες του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ (1808-1839), ναυτικές και χερσαίες, είχαν αποτύχει παταγωδώς. Με στραμμένη την προσοχή της στο μέτωπο της Ηπείρου εναντίον του Αλή πασά που είχε εμπλέξει, ήδη από τον Ιούλιο του 1820, δεκάδες χιλιάδες οθωμανικού στρατού, την πολεμική εμπλοκή στα ανατολικά σύνορα με τη σιϊτική Περσία και τον φόβο ενός ακόμη ρωσο-τουρκικού πολέμου λόγω της διακοπής των διπλωματικών σχέσεων με την Πετρούπολη από τον Ιούλιο του 1821, η οθωμανική ηγεσία αδυνατούσε να επιφέρει ένα βαρύ πλήγμα στους Έλληνες. Αν εξαιρέσει κανείς το τραγικό τέλος με την κατάπνιξη της επανάστασης στη Μολδοβλαχία τον Σεπτέμβριο του 1821 και την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης στη Χαλκιδική τον Οκτώβριο, σε όλα τα άλλα μέτωπα οι επαναστάτες είχαν επικρατήσει. Με την έναρξη του 1822 οι προοπτικές μιας ανέλπιστης νίκης απέναντι στην αποδυναμωμένη αλλά πάντα ισχυρότατη Οθωμανική Αυτοκρατορία, παρά τη σφοδρή αντίδραση της Ιεράς Συμμαχίας, διαγράφονταν λαμπρές. Ήδη το επαναστατημένο έθνος είχε συγκροτηθεί και πολιτειακά στα μέσα Ιανουαρίου 1822 με την Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και τη δημιουργία της πρώτης επαναστατικής κυβέρνησης με πρόεδρο του Εκτελεστικού τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και του Βουλευτικού τον Δημήτριο Υψηλάντη.

25η Μαρτίου 1821: Εξαχθέντα συμπεράσματα 201 χρόνια μετά

 

 Του Χρόνη Βάρσου

Φιλολόγου-ιστορικού ερευνητή

 201 χρόνια πέρασαν από την έναρξη της μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης, τον 9ετη αγώνα που συντάραξε συθέμελα την άλλοτε κραταιά οθωμανική αυτοκρατορία και την απολυταρχική Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας του Μέττερνιχ. Ενός πανεθνικού, παλλαϊκού αγώνα που οργάνωσε και σχεδίασε η Φιλική Εταιρεία από το 1814 με το μεγαλεπήβολο στόχο όχι απλά την απελευθέρωση του σκλαβωμένου γένους αλλά και την οριστική κατάλυση της εξουσίας του σουλτάνου - τουλάχιστον στα Βαλκάνια - με τον γενικό ξεσηκωμό όλων των βαλκανικών λαών, εγχείρημα που ξεκίνησε στις 22 Φεβρουαρίου 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης από τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες.  Όμοιό του δεν είχε γνωρίσει μέχρι τότε η Ευρώπη σε διάρκεια και σφοδρότητα, καθώς ενέπλεξε διεθνείς δυνάμεις, διέλυσε συνασπισμούς και ισορροπίες και συνολικά ανέτρεψε όλο το status quo της μετά-ναπολεόντειας Ευρώπης, παράλληλα με τις επαναστάσεις που ξέσπασαν την ίδια περίοδο στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Λατινική Αμερική. Μια εποποιία, που διαμόρφωσε το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος και συγκρότησε μια εθνική εστία, σαφώς μικρότερη εδαφικά από τις προσδοκίες των αγωνιστών, αλλά που αποτέλεσε την απαρχή για τους απελευθερωτικούς αγώνες των Ελλήνων για τα επόμενα 100 χρόνια.

Μετά το Ναυαρίνο - Η τελευταία φάση της ελληνικής επανάστασης (1827-1829)

Ο φιλόλογος-ιστορικός ερευνητής Χρόνης Βάρσος, καλεσμένος του Cognosco team στις 18 Μαρτίου 2022

Τα τελευταία χρόνια έχει καλλιεργηθεί έντονα και έντεχνα η εντύπωση ότι μετά τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (8/20 Οκτωβρίου 1827) οι Οθωμανοί ηττήθηκαν κι ότι τα όρια του πρώτου νεοελληνικού κράτους οφείλονται κατά κύριο λόγο στο αποτέλεσμα της σύγκρουσης αυτής των τριών μεγάλων δυνάμεων (Βρετανίας, Γαλλίας και Ρωσσίας) με τον οθωμανικό στόλο. Είναι, όμως, έτσι; Ποιες μάχες έδωσαν οι Έλληνες επαναστάτες τα δύο χρόνια που ακολούθησαν από τη ναυμαχία μέχρι τη μάχη της Πέτρας στις 12 Σεπτεμβρίου 1829, http://www.varsos1821.gr/2021/10/12-1829.html, την τελευταία της Επανάστασης; Ποιο το διπλωματικό παρασκήνιο; Για τα στρατιωτικά γεγονότα της περιόδου αυτής (Οκτωβρίου 1827 - Σεπτεμβρίου 1829) μας μιλάει ο Χρόνης Βάρσος, φιλόλογος - ιστορικός ερευνητής, και μας αναλύει πολλά άγνωστα γεγονότα της εποχής εκείνης.

https://www.youtube.com/watch?v=XEI8zODgEjk

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 , θεατές – αθέατες πλευρές και η «αναθεώρηση» της Ιστορίας

 Ο φιλόλογος-ιστορικός ερευνητής Χρόνης Βάρσος, καλεσμένος του δημοσιογράφου Γιώργου Σαχίνη στην εκπομπή ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ του ΚΡΗΤΗ TV στις 21 Ιανουαρίου 2022 

(παρεμβάσεις στο 47:30 / 1:05:20 / 1:41:53 / 2:22:00 / 2:33:35 / 2:41:20 / 3:09:17)

https://www.youtube.com/watch?v=9xwNc7nQOBI

Μία συναρπαστική συζήτηση – αναμέτρηση με την Ιστορική γνώση και μνήμη. 

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης : Ο Εθνάρχης των Νεοελλήνων

Ιωάννης Καποδίστριας: Ο Θεμελιωτής του Σύγχρονου Ελληνικού Κράτους

Η ανολοκλήρωτη Ανεξαρτησία που οδήγησε στην «υποτέλεια» σε Μεγάλες Δυνάμεις 

Η σύνδεση των 200 χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης με τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή 

Στο στούντιο των Αντιθέσεων ο Ιστορικός Ερευνητής και Συγγραφέας, πρώην Εφέτης Θεόδωρος Παναγόπουλος, με αφορμή και το νέο του βιβλίο « Ο Εθνάρχης των Νεοελλήνων Θεόδωρος Κολοκοτρώνης».

Στην εκπομπή παρεμβαίνουν και καταθέτουν την οπτική τους οι : 

- Χρόνης Βάρσος Ιστορικός Ερευνητής- Φιλόλογος 

- Χαράλαμπος Μηνάογλου Διδάκτορας Νεώτερης Ιστορίας της περιόδου της Τουρκοκρατίας , Διευθυντής στο Πρότυπο Λύκειο Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά 

- Τάσος Χατζηαναστασίου , Δρ Ιστορίας των Βαλκανίων- Εκπαιδευτικός και Οργανωτικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων 

- Ανδρέας Κούκος Νομικός –Ιστορικός , Ιδρυτής και Πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Έργου Ιωάννη Καποδίστρια που από το 2018 μετονομάστηκε σε Εταιρεία Μελέτης και Έρευνας Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας

Ο Κολοκοτρώνης και το αφήγημα της κας Μαρίας Ευθυμίου. Μια προσπάθεια προσέγγισης και αξιολόγησης των λεγομένων της

 

Του Χρόνη Βάρσου

Φιλολόγου – ιστορικού ερευνητή 

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΑΡΔΗΝ (τεύχος 122, Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2021)

 Με αφορμή τα 200 χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία που εορτάζονται φέτος, γινόμαστε μάρτυρες κάποιων ιδιαιτέρως καινοφανών απόψεων με χαρακτήρα σχεδόν εμμονικό και συχνά αντι-επιστημονικό, εκρηκτικό μείγμα εμπάθειας και ψεύδους, που σχετίζονται με την άοκνη προσπάθεια των γνωστών εθνομηδενιστικών κύκλων να αποδομήσουν το 1821 εν συνόλω, ιδίως μέσω της στοχοποίησης των πλέον εμβληματικών μορφών του Αγώνα, όπως του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Ανδρούτσου και του ιδίου του Καποδίστρια, απαξιώνοντας την τεράστια προσφορά και το έργο τους. Η επιτροπή «Ελλάδα 2021» πρωτοστάτησε σ΄ αυτήν την προσπάθεια, που αποδοκιμάστηκε όμως από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, για τον οποίο τέτοιες απόψεις παραμένουν σταθερά ξένες και εχθρικές.

Τους τελευταίους μήνες, όλοι όσοι ασχολούνται με την Επανάσταση του 1821, τα γεγονότα, τι αξιολογήσεις, τις κρίσεις και τα συμπεράσματα, γίνονται μάρτυρες μιας συστηματικής προσπάθειας αποδόμησης της προσωπικότητας του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη από την αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, κας Μαρίας Ευθυμίου, πρόσφατα  παραιτηθείσης  από  την «Ελλάδα 2021», που σε κάθε ομιλία της, δια ζώσης ή διαδικτυακά, επιτίθεται προσωπικά στον «Γέρο του Μοριά», θεωρώντας τον ως τον κατεξοχήν υπεύθυνο των εμφυλίων πολέμων της περιόδου Νοεμβρίου 1823 – Ιανουαρίου 1825 και φυσικά των δεινών και των συνεπειών που επέφεραν, αποδίδοντάς του απρεπείς χαρακτηρισμούς και αξιολογώντας εντελώς αρνητικά τη δράση του μέσα από ανιστόρητες κρίσεις που δεν εδράζονται σε πραγματικά δεδομένα. 

Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΟΛΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΑΪΚΟ ΚΟΛΠΟ (1825-1826). Η ναυτική κινητοποίηση για τη σωτηρία του Μεσολογγίου

  

του

ΧΡΟΝΗ ΒΑΡΣΟΥ

Φιλολόγου-Ιστορικού ερευνητή

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία (τεύχος 288, Αυγούστου 2021)

Πίνακας του Παναγιώτη Ζωγράφου

Η ναυτική διάσταση της πολιορκίας του Μεσολογγίου (15 Απριλίου 1825 - 12 Απριλίου 1826) ήταν εξίσου σημαντική με τις χερσαίες επιχειρήσεις έξω από τα τείχη του. Οι επανειλημμένες προσπάθειες του ελληνικού στόλου να το ανεφοδιάσει ήταν καθοριστικής σημασίας για την τύχη του, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια. Η παρουσία ισχυρότατων τουρκο-αιγυπτιακών ναυτικών δυνάμεων στον ευρύτερο χώρο του Πατραϊκού κόλπου το απειλούσε με πλήρη αποκλεισμό από κάθε εξωτερική βοήθεια. Οι πολύμηνες συγκρούσεις των δύο αντιπάλων γύρω από τη λιμνοθάλασσα και τον ευρύτερο θαλάσσιο χώρο καθόρισαν τελικά τη μοίρα της ηρωικής πόλης.

Η μάχη της Πέτρας στις 12 Σεπτεμβρίου 1829: η στρατιωτική και διπλωματική σημασία της ελληνικής νίκης

 

Δημήτριος Υψηλάντης (1793-1832)

 Του Χρόνη Βάρσου

Φιλολόγου-ιστορικού ερευνητή

 Στις 12 Σεπτεμβρίου 1829 διεξήχθη η νικηφόρα μάχη στην Πέτρα της Βοιωτίας που σηματοδότησε τη λήξη του 9ετούς Αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Ένας Υψηλάντης (ο Αλέξανδρος) ξεκίνησε την Επανάσταση από τον Προύθο ποταμό και τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες στις 22 Φεβρουαρίου 1821 και ένας άλλος (ο Δημήτριος) σφράγιζε την επική αναμέτρηση 9 χρόνια μετά στη Βοιωτία.

Τον Αύγουστο του 1829 ο Ρωσο-Τουρκικός πόλεμος, που είχε ξεσπάσει στις 14/26 Απριλίου 1828, είχε φτάσει σε οριακό σημείο για τον σουλτάνο, με τα ρωσικά στρατεύματα του στρατηγού Δέιβιτς (Hans Graf von Diebitsch) να βρίσκονται έξω από την Αδριανούπολη. Στις 10/22 Αυγούστου η πόλη παραδόθηκε και ο δρόμος προέλασης προς την Κωνσταντινούπολη ήταν πλέον ανοιχτός. Παράλληλα στο ανατολικό μέτωπο του Καυκάσου ο ρωσικός στρατός υπό τον στρατηγό Ιβάν Πάσκεβιτς μετά την κατάληψη του Ερζερούμ τέλη Ιουνίου, έφτασε στις 2/14 Αυγούστου μέχρι την Αργυρούπολη του Πόντου, 50 χλμ νότια της Τραπεζούντας. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρεε.